Hydrolat lipowy do suchej i wrażliwej skóry BIO

Hydrolat lipowy można dodawać do kąpieli, by złagodzić również podrażnioną skórę dziecka. Hydrolat z lipy wykorzystuje się w produkcji kosmetyków, a także perfum.

Jak powstaje hydrolat lipowy?

Zielone liście lipy mają kształt serca z ząbkowaną krawędzią. Żeby wykonać hydrolat lipowy, wykorzystuje się jedynie kwiatostany o miodowym, słodkim zapachu i jasnożółtym, słomkowym kolorze. Zbiory należy wykonać, zanim pojawią się owoce, czyli najlepiej na przełomie czerwca i lipca. Dzięki destylacji z parą wodną powstaje aromatyczna woda o właściwościach terapeutycznych i pielęgnacyjnych.

Z kwiatów lipy nie pozyskuje się olejków eterycznych więc hydrolat nie jest efektem ubocznym ich produkcji. Wszystkie dobrodziejstwa wraz z olejkami eterycznymi pozostają w hydrolacie. Można w nim znaleźć śladowe ilości 1,8-cyneolu, geraniolu, farnezolu oraz olejku eterycznego.

Jak stosować hydrolat z lipy?

Hydrolat lipowy można stosować samodzielnie lub w połączeniu z hydrolatem oczaru wirginijskiego, lub chabrowym. Jest dobrym tonikiem do oczyszczania wrażliwej skóry skłonnej do podrażnień. Pomoże również rozjaśnić cerę i powstałe na niej przebarwienia. Ponadto można go dodawać do wody do kąpieli, aby ukoić i wyeliminować toksyny, po wysiłku fizycznym lub długim leczeniu. Jest to dobra pielęgnacja delikatnej, wrażliwej lub podrażnionej skóry głowy, szczególnie w przypadku łuszczycy, egzemy lub swędzenia. Hydrolat z kwiatów lipy można stosować do płukania podczas mycia włosów lub jako kojący spray do podrażnionej skóry głowy.

Lipa historyczne drzewo o właściwościach leczniczych

Lipa (Tilia) jest drzewem z rodziny ślazowatych dlatego, gdy robimy wywar z kwiatów lipy, możemy zaobserwować charakterystyczny, gęsty śluz na dnie kubka. Kwiaty lipy są bardzo pachnące, bogate w witaminę C, cukier i garbniki. Lipa jest drzewem miododajnym i licznie obleganym przez pszczoły. Słowo Lipa pochodzi od łacińskiego Tilia a Karol Linneusz (Carl Von Linné), szwedzki botanik i lekarz nadał temu drzewu nazwę naukową w 1735 roku. Dlatego w języku niemieckim i Szwedzkim Lipa to Linde natomiast czasownik linderen oznacza uspokajać i łagodzić.

Lipa to drzewo pojawiające się w różnych legendach i mitach. Wiadomo, że Grecy wykonali święte korony z kwiatów lipy na cześć Afrodyty, greckiej bogini miłości i piękna.

Lipa zawsze był uważany za symboliczne drzewo. We Francji w średniowieczu sadzono ją w pobliżu kościołów, a podczas uroczystości religijnych obok jej pnia wznoszono ołtarze. Co więcej, zwyczajem było sadzenie jej podczas różnych, publicznych wydarzeń.

Można również zauważyć, że to właśnie pod tym drzewem Joanna d'Arc, na początku XV wieku, otrzymała wiadomość i misję wyzwolenia Francji z rąk Anglików. Lipy pojawiały się w ogrodach, parkach oraz przy ulicach. Tworzono aleje lipowe a około 1600 roku Henryk IV poprosił swojego ministra Sully'ego o posadzenie lip wzdłuż dróg i w pobliżu szpitali.

Po rewolucji francuskiej w 1789 roku Konwencja wymagała zasadzenia dębu jako drzewa wolności. Tylko że mieszkańcy wybrali lipę, ponieważ została uznana za delikatną, użyteczną i odżywczą roślinę. Pod koniec II wojny światowej Lipa została uznana za drzewo pojednania, dlatego posadzoną ją wybrany zaszczytnych miejscach. Chyba w każdym mieście czy na wsi spotkać można starą lipę, w cieniu której można się schłodzić lub ukryć przed deszczem.

Zastosowanie lipy w medycynie naturalnej

W medycynie naturalnej wykorzystuje się zarówno kwiaty, liście, drewno i uzyskany z nich węgiel drzewny.

Lipa drobnolistna jest najbardziej rozpowszechnioną lipą występującą w prawie całej Europie i może mierzyć 25 metrów. Używane części to kwiaty oraz węgiel pozyskiwany z drewna. Kwiaty lipy są stosowane w ziołolecznictwie na przeziębienia, kaszel, gorączkę, infekcje, stany zapalne, wysokie ciśnienie krwi, ból głowy (szczególnie migreny). Również jako środek moczopędny (zwiększający produkcję moczu), przeciwskurczowy (zmniejsza skurcz mięśni gładkich wzdłuż przewodu pokarmowego) i uspokajający. Kwiaty zawierają śluz, garbniki, fenole kwasowe, proantocyjanidyny, flawonoidy (w szczególności kwercetynę, kemferol) i esencję aromatyczną. W tradycyjnej medycynie kwiaty lipy były stosowane wewnętrznie jako herbata w leczeniu zaburzeń dróg oddechowych, gorączki i grypy. Nowe dowody wskazują, że kwiaty mogą być hepatoprotekcyjne (chronią wątrobę przed chorobami).

Drewno lipy jest stosowane w zaburzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego oraz zapaleniu tkanki łącznej (zapalenie skóry i otaczającej tkanki miękkiej). Spalane na węgiel drzewny jest spożywane w leczeniu zaburzeń jelitowych i stosowane miejscowo w leczeniu obrzęków lub infekcji, takich jak zapalenie tkanki łącznej lub owrzodzenia.

Przeciwskurczowe właściwości lipy przypisuje się kwasowi p-kumarynowemu i flawonoidom (przeciwutleniaczom). Niektóre olejki lipowe zawierają eugenol i limonen o działaniu uspokajającym i przeciw spazmatyczne. Wreszcie drzewo zawiera garbniki, które mają właściwości ściągające